ur. 1917
zm. 2012

Był wielkim reżyserem, dyrektorem teatru i pedagogiem. Człowiekiem mądrym, inteligentnym i wrażliwym. Dyplomatą. Bez konfliktów rozwiązywał sprawy dla teatru najważniejsze. 32 lata kierował Teatrem Współczesnym w Warszawie – od roku 1949 do 1981. Nawet w trudnych czasach stalinowskich czy też realizmu socjalistycznego nie był w żadnych układach z władzą, nigdy jej nie schlebiał. Potrafił z nią rozmawiać tak, aby nie ucierpiał na tym teatr. W Teatrze Współczesnym występowali najwybitniejsi aktorzy i najbardziej utalentowana młodzieź. Do jego teatru chodziły tłumy. To był teart na najwyższym poziomie. Teatr dla ludzi myślących i inteligentnych. Grano tu repertuar współczesny polski i zagraniczny. Grano też klasykę.

Erwin Axer urodził się w Wiedniu. Dzieciństwo i młodość spędził we Lwowie. Studia reżyserskie ukończył w Warszawie w worku 1939 jako absolwent przedwojennego PIST-u, czyli Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Będąc asystentem, asystował Leonowi Schillerowi w Teatrze Narodowym przy realizacji sztuk. Przez pierwsze dwa lata wojny pracował we Lwowie jako reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym. W roku 1941 wystawił tam „Pannę Maliczewską” Gabrieli Zapolskiej. Pod koniec roku 1942, kiedy aresztowano Jego ojca, opuścił Lwów i przedostał się do Warszawy. Walczył w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku został wywieziony do stalagu w Niemczech. Stamtąd odtransportowano Go w góry Harzu, gdzie pracował w kamieniołomach.

Po zakończonej wojnie powrócił do kraju i wraz z Michałem Meliną został dyrektorem Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi. W roku 1949 teatr ten przeniesiony do Warszawy na ul. Mokotowską przemianowany został na Teatr Współczesny i istnieje do dzisiaj.

Erwin Axer bardzo dużo reżyserował za granicą. W Niemczech zachodnich, w Szwajcarii, w ZSRR, w USA i w Holandii. Był też długie lata wykładowcą na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Pozostawił po sobie liczne nagrania, książki, eseje o teatrze.